ಕನ್ನಡಿ ಮಾತಾಡಿದಾಗ...

ಆಯಿನಾ ಮುಜ್ ಸೆ ಮೇರೀ ಪೆಹೆಲೆಸೀ ಸೂರತ್ ಮಾಂಗೇ...
ಮೇರಿ ಅಪನೇ ಮೇರೀ ಹೋನೇ ಕಿ ನಿಶಾನಿ..ಮಾಂಗೇ...

ತಲತ್ ಅಝೀಜ್ ಹಾಡಿರುವ ಈ ಹಾಡು ಕೇಳುತ್ತಾ ಒಂದು ಕ್ಷಣ ಯೋಚಿಸಿದೆ
ಕನ್ನಡಿ ನಿಜವಾಗಿಯೂ ನಮ್ಮನ್ನ ಒಂದು ಬೆಳಗ್ಗೆ ನಮ್ಮ `ಪೆಹೆಲೆ ಸೀ ಸೂರತ್' ಕೇಳಿದರೇ.... ಹೇಗೆ ತಂದು ಕೊಡುವುದು ಹತ್ತು ವರುಷದ ಹಿಂದಿನ ಆ ಚೆಂದದ ಮೊಗವನ್ನಾ...?

ಎಲ್ಲಿಂದ ತಂದು ಅದರ ಮುಂದೆ ನಿಲ್ಲಿಸುವುದು`ಕಣ್ಣಲ್ಲಿ ಹುಚ್ಚೆದ್ದ ಹೊಂಗನಸು ' ತುಂಬಿರುವ ಆ ಮುಗ್ಧ ಮುಖವನ್ನು...? ಗೊತ್ತಾಗಲಿಲ್ಲಾ....
ಹಾಗೇ `ನಮ್ಮವರು' ಅಂದುಕೊಂಡವರೇ ನಮ್ಮ ಅಸ್ಥಿತ್ವಕ್ಕೊಂದು ಸಾಕ್ಷಿ ಕೇಳಿದರೆ? ನಮ್ಮ `ಇರುವಿಕೆ' ಒಪ್ಪಿಕೊಳ್ಳಲೂ ನನ್ನವರು ಅಂದು ಕೊಂಡವರು ಪುರಾವೆಗಳನ್ನು ಕೇಳುವಂತಾಗುವ ಸ್ಥಿತಿ......ಮುಂದೆ ಯೋಚಿಸಲೂ ಮನಸ್ಸಾಗಲಿಲ್ಲಾ...

ಜುಳು ಜುಳು ಹರಿವ ನದಿಯಲ್ಲಿ ಮುಖ ನೋಡಿಕೊಳ್ಳುತ್ತಾ ನಿಂತ ಈ ಬಿಂಕದ ಸಿಂಗಾರಿಯರನ್ನು ನೋಡಿ...
ನಮ್ಮ ತರ `ಒಂದೆ ಒಂದು ಜನ್ಮದಲ್ಲಿ ಒಂದೆ ಬಾಲ್ಯ ಒಂದೆ ಹರಯ ಅಲ್ಲವಲ್ಲಾ' ಇವರುಗಳದ್ದು...
ಪ್ರತಿ ವರುಷವೂ ಚಿಗುರಿದಾಗ ಬಾಲ್ಯ..ಹೂ ತಳೆದಾಗ ಹರೆಯ! ಹೊಟ್ಟೆ ಕಿಚ್ಚಾಯಿತು ನನಗೆ.

` ಸೂರತ್' ಕಥೆ ಹಾಗಿರಲೀ ಅದು ಕಾಲನ ಕುಡುಗೋಲಿಗೆ ಸಿಕ್ಕಿಬೀಳದೇ ವಿಧಿ ಇಲ್ಲಾ...ಆದರೆ ಮನಸ್ಸೆಂಬಾ ಈ ಮನಸ್ಸನ್ನು ಮುಟ್ಟಲು ಯಾವ ಕಾಲಪುರುಷನಿಗೆ ಸಾಧ್ಯ?ಅದಕ್ಕೆ ಹರಯದ ಹುರುಪು ತುಂಬುವುದೂ, ಮುದಿ ಹತ್ತಿಸಿ ಮುಪ್ಪು ತಂದುಕೊಳ್ಳುವುದೂ ನಮ್ಮ ಕೈಲೇ ಇದೆ ಅಲ್ಲವಾ? ಅನ್ನಿಸಿತು

ನಮ್ಮ ಇರುವಿಕೆಗೆ ಪುರಾವೆ ಕೇಳುವವರು ನಿಜವಾಗಿಯೂ ನಮ್ಮವರೇನಾ? ಖಂಡಿತಾ ಇರಲಾರರು

ಹೀಗೆ ಯೋಚಿಸಿದ ಮೇಲೆ ಮನಸ್ಸು ಹಗುರವಾಯಿತು, ತಿಳಿಯಾಯಿತು....