ಸುಂದರ ಸೂರ್ಯಾಸ್ತದ "ಇನ್ನೊಂದು ಮುಖ"

ನಮಗಿದ್ದುದು ಮಳೆ ನೀರನ್ನು ನಂಬಿರುವ ಬೆಟ್ಟು ಗದ್ದೆಗಳು. ಬೇಸಾಯ ಮಾಡುವುದು ಎಷ್ಟು ತ್ರಾಸದ ಕಾಯಕ ಎಂದು ಬೇಸಾಯ ಮಾಡಿದವರಿಗೆ,ಅದನ್ನು ಪ್ರತಿ ಹಂತದಲ್ಲೂ ಕಣ್ಣಾರೆ ಕಂಡವರಿಗೆ ಮಾತ್ರ ಗೊತ್ತು.ಅದು ಓದಿ ಕೇಳಿ ತಿಳಿಯುವಂಥದಲ್ಲ. ಅಂಥ ಬೆಳೆ ಸಮೃದ್ದವಾಗಿ ಬೆಳೆದು,ತೆನೆ ಬರುವ ಹೊತ್ತಿನಲ್ಲಿ ಮಳೆ ಮಾಯ! ಗದ್ದೆಯ ನೀರಿನ ಮಟ್ಟ ದಿನದಿಂದ ದಿನಕ್ಕೆ ಕೆಳ ಹೋಗುವುದನ್ನೂ ದಿನಾ ಹೋಗಿ ನೋಡುವಾಗ ಹೃದಯವೇ ಕುಸಿದಂಥಾಗುತ್ತದೆ.ತಂದೆ ಎಲ್ಲೋ ದೂರದ ಊರಿನಲ್ಲಿ.ದಿನಾ ಸಂಜೆ ಈ ದಿನವಾದರೂ ಮಳೆ ಬರುವುದೇನೋ ಎಂಬ ಆಸೆಯಿಂದ ಪಶ್ಚಿಮ ಆಕಾಶವನ್ನು ದಿಟ್ಟಿಸುವ ತಾಯಿ.ಪಶ್ಚಿಮ ದಿಗಂತದಲ್ಲಿ ಕ್ಷಣ ಕ್ಷಣಕ್ಕೂ ಹಳದಿ,ಕೆಂಪು ಬಣ್ಣದಿಂದ ಮನೋಹರವಾಗುವ ಮೋಡವನ್ನು ನೋಡುತ್ತಾ ತಾಯಿಯ ಎದೆಯಲ್ಲಿ ಹೆಚ್ಚುವ ದುಗುಡ ದಿನಗಳೆದಂತೆ ಗದ್ದೆಯ ನೀರು ಆರಿ,ಕೆಸರು ಆರಿ,ಗದ್ದೆಯ ಮಣ್ಣು ಒಣಗಿ ಸೀಳು ಸೀಳಾಗಿ ಭತ್ತದಗಿಡಗಳು ಒಣಗತೊಡಗಿದಾಗ ತಾಯಿಯ ಕಣ್ಣಂಚಿನಲ್ಲಿ ಕಾಣಿಸುವ ಕಣ್ಣೀರು... ದುಃಖ ಅದನ್ನು ಕಂಡು ನನ್ನ ಕಣ್ಣೀನಲ್ಲಿಯೂ ಕಣ್ಣೀರು.ದಿನದಿನಗಳ ಕಾಲ ದಿನವೂ ಸಂಜೆ ದಿಗಂತದಲ್ಲಿ ಕಪ್ಪು ಮೋಡಗಳು ಕಾಣಿಸದೆ,ಬೆಂಕಿಯಂಥ ಕೆಂಪು ಬಣ್ಣದರಾಶಿ ಕಾಣಿಸುವಾಗ ತಾಯಿಯ ಕರುಳಿನಲ್ಲಿ ಆಗುವ ಸಂಕಟ.ಇಂಥ ದಿನಗಳಲ್ಲಿ ಒಮ್ಮೊಮ್ಮೆ ತಂದೆ ಮನೆಯಲ್ಲಿರುವುದಿತ್ತು.ಆದರೆ ಆ ಸಂತಸವನ್ನು ಕೆಂಪು ಮೋಡ ಕಿತ್ತುಕೊಳ್ಳುತ್ತಿತ್ತು ಕವಿಗೆ,ಪ್ರವಾಸಿಗನಿಗೆ ಅದ್ಬುತ,ರಮ್ಯ,ಅಲೌಕಿಕ ಎಂದೆನಿಸುವ ಸೂರ್ಯಾಸ್ತಮಾನದ ದೃಶ್ಯವು ಕೂಡಾ ಇದೇ...ಉರಿಯುತ್ತಿರುವ ಬೆಳೆಯನ್ನು ನೋಡಿ ಸಹಿಸಲಾರದೆ ಕೈ ಚೆಲ್ಲಿ ಕೂತ ಅಪ್ಪ .ಅಮ್ಮನ ಮ್ಲಾನ ಮುಖಗಳ ನೆನಪು ಭತ್ತದ ಪೈರೆಲ್ಲಾ ಒಣಗಿದರೆ ಮುಂದೆ ಕಾದಿರುವ ಉಪವಾಸದ ದಿನಗಳ ನೆನಪು.ತೀರಾ ಅಸಹಾಯಕಳಾಗಿ `ದೇವರಿಲ್ಲಾ' ಎಂದು ತಾಯಿ ಕಣ್ಣೀರು ಮಿಡಿಯುತ್ತಿದ್ದ ನೆನಪು ದುಃಖವೆಂದರೇನೆಂದು ಸ್ಪಷ್ಟವಾಗುವ ಮೊದಲೇ ದುಃಖವನ್ನು ನಾನು ಕಂಡಿದ್ದು ಹೀಗೆ.

ಕನ್ನಡದ ಪ್ರಖ್ಯಾತ ಕಾದಂಬರಿಕಾರ ಕೆ.ಟಿ.ಗಟ್ಟಿಯವರು ತಮ್ಮ `ತೀರ' ಪುಸ್ತಕದಲ್ಲಿ ತಮ್ಮ ಬಾಲ್ಯದ ದಿನಗಳನ್ನು ನೆನಪಿಸಿ ಕೊಳ್ಳುವುದು ಹೀಗೆ.ಈ ಪುಸ್ತಕ ಓದಿದ ಮೇಲೆ ನಾನು ನೋಡುವ ಪ್ರತಿ ಮನೋಹರ ಸೂರ್ಯಾಸ್ತ ದಲ್ಲೂ ಗಟ್ಟಿಯವರ ತಾಯಿ ನೆನಪಾಗುತ್ತಾರೆ....ಕಣ್ಣುಗಳು ತುಂಬಿ ಬರುತ್ತವೆ...ಕವಿಗಳೂ,ರಸಿಕರೂ ಸವಿದು,ಹಾಡಿ ಹೊಗಳುವ ಸಂಜೆಯ ಬಂಗಾರ ಕೆಂಪಿನ ಸೂರ್ಯ, ಪುಟ್ಟ ಹುಡುಗನೊಬ್ಬನ ಕಣ್ಣಿನ ಕನಸುಗಳನ್ನೂ, ತಟ್ಟೆಯ ಅನ್ನವನ್ನೂ ಕಸಿದುಕೊಳ್ಳುತ್ತಾನಾ...ಎಂದು ಮತ್ತೆ ಮತ್ತೆ ಯೋಚಿಸುವಂತಾಗುತ್ತದೆ...